Zmień post - Forum Miłośników Szkockiego Teriera

Zmień post

Użytkownik

Temat

Treść wiadomości

Emotikony





Więcej Ikon

Kolor: Rozmiar:

Zamknij Tagi

Jurek, Carolinascotties, didika, dzięki za miłe przywitanie :-)
[quote="didika"]Bardzo mnie zaciekawił ten górski wątek, bo do tej pory żyłam w przekonaniu, że górskie wędrówki, czy duża ilość schodów, źle wpływają na szkocie kręgosłupy, podobnie jak u jamników...
Rozumiem, że to błędna teoria...?[/quote]

Nigdzie nie słyszałam o tym, że szkoty mają problemy z kręgosłupem podobne do tych jamnikowych, a jedynie o "scottish cramp" (choć akurat mojej Bestii nigdy się to nie przydarzyło).

Zawsze spotykałam się z określeniem szkota jako umięśnionego, silnego i wytrzymałego pieska. Na terenie bardzo skalistym, gdzie są duże skalne stopnie, trzeba szkota brać na ręce, bo z krótkimi łapkami nie daje sobie rady. Ja tak z Bestyjką szłam do rezerwatu Śnieżne Kotły - miejscami nie dało się inaczej i musiałam ją przenosić. Ale w takich umiarkowanych górkach i na spokojnych grzbietowych szlakach, jak w Karkonoszach, Bieszczadach czy nawet Tatrach Zachodnich, szkocik jest w pełni szczęścia. Moja Bestia kocha wrzosowiska, górskie łąki, mięciutkie trawy i mchy, strumyczki, w których można ochłodzić łapki i napić się czystej górskiej wody, w przerwie w wędrowaniu lubi położyć się na ciepłej od słońca skałce i stamtąd obserwować otoczenie. A przecież Bestia jest typowym szkocikiem :D

W sumie to niezatuczony, umięśniony szkocik jest niezmordowanym piechurem i zwinnym pieskiem :D Pamiętam, jak rok temu w maju byliśmy trzyosobową ekipą plus Bestia pod Śnieżnikiem - szliśmy do schroniska z Międzylesia pięknym szlakiem. Piękna pogoda, nie było upału, chłodny wiatr, trochę chmur - wymarzone warunki na wędrówkę. Jednak szlak był długi, plecaki ciężkie, i gdy dotarliśmy do takiego skrzyżowania dróg pod Małym Śnieżnikiem, okazało się, że dalej na szlaku jest śnieg. I to coraz więcej. No więc ja już pod koniec wymiękałam, zapadałam się po kolana, a czasami nawet bardziej. A Bestia? Po całej, ponad 5-godzinnej drodze hycała sobie po śniegu pełna szczęścia, tarzała się, powarkiwała i poszczekiwała z radości - normalnie jakby dopiero co wyszła z domu... A ja z jęzorem na brodzie, przeklinałam tą zdradliwą biała breję :D

Potem psię padło i spało jak zabite z łapami w górze :D Ale na drugi dzień był szkociej radości ciąg dalszy...

Opcje
HTML: TAK
BBCode: TAK
Uśmieszki: TAK

	Wyłącz HTML w tym poście
	Wyłącz BBCode w tym poście
	Wyłącz Uśmieszki w tym poście

Kod potwierdzający: *